ღ☂☂کلبه تنهایی من☂☂ღ

هعییییییییییییییییییییییییییییییییییییی

جوووووووووووون به خووووووووووووودمممممم که اسفندیمممممممممممممممممم

اتیش شه بیوفته بدلتووووووووووووووووووووون

مانده تـا برف زمیــن آب شود.

مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونۀ چتر.

ناتمام است درخت

زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد

و فروغ تر چشم حشرات

و طلوع سر غوک از افق درک حیات.

مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید.

در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد

و نه آواز پری می رسد از روزن منظومۀ برف

تشنۀ زمزمه ام.

مانده تا مرغ سرچینۀ هذیانی اسفند صدا بردارد.

پس چه باید بکنم

من که در لخت ترین موسم بی چهچه سال

تشنۀ زمزمه ام؟

بهتر آن است که برخیزم

رنگ بردارم

روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم!

"سهراب سپهری"

الا ای آهوی وحـشی کجــــــایی          مرا با تست چندین آشنــــــایی

دو تنها و دو سرگردان دو بیکس          دو دامت کمین از پیش واز پس

بیــــا تا حــال یکدیگر بــــــــدانیم          مراد هــــم بجـــوییم ار تـــوانیم

که می بینم که این دشت مشوش           چــرا گاهی ندارد خــــرم و خوش

کـه خواهد شد بگویید ار رفیقان          رفیــــق بی کسان یار غــریبان

مگر خضــر مبارک پی در آید          زیمن،همتش کاری گشاید

مگر وقت وفـــاپروردن آمــــد          که فالم لا تذرنی فرداً آمد

چینم هست یاد از پیــر دانـا          فراموشم نشد هرگز همانا

که روزی رهروی در سرزمینـــــی          بلطفش گفت رندی ره نشینی

که سالک چه در انبانه داری          بیا دامی بنه گر دانه داری

جــــــوابش داد گفتــــا دام دارم          ولی سیمرغ می باید شکارم

بگفتا چون بدســت آری نشـانـش          که از ما بی نشانست آشیانش

چو آن ســـــروروان شد کاروانـــی          چو شاخ سرو میکن دیده بانی

مده جــام مـی و پــای گل از دســـت          ولی غافل مباش از دهر سرمست

لب سرچشـمـــه ای و طرف جویــی          نم اشکی و با خود گفت و گویی

نیــــاز مــن چـه وزن آرد بـدین ســــاز          که خورشید غنی شد کیسه پرداز

بیاد رفتگان و دوســتداران          موافق گرد با ابربهاران

چنــــان بی رحـــم زد تیـــغ جدایــــی          که گویی خود نبودست آشنایــی

چــو نــالان آمدت آب روان پیـــــــش          مدو بخشش از آب دیده خویش

نکرد آن همدم دیرین مـــــــدارا         مسلمانان مسلمانان خدارا

مـــگر خضـر مبــــارک پی تـــواند          که این تنـها بدان تنـها رساند

تو گوهـــر بین و از خرمهـــره بگذر          ز طرزی کان نگردد شهره بگذر

چـو مـن مــا هی کلـــک ارم بتــــحریر          تو از نون و القلم می پرس تفسیر

روان را با خــــــرد در هم ســــرشـتم          وزان تخمی که حاصل بود کشتم

فرح بخشــــی درین ترکیب پیداست          که نغز شعر و مغز جان اجزاست

بیا وز نکهــــت این طیـــب امیــد          مشام جان معطرساز جاوید

که این نافه ز چین حبیب حــورست          نـــه آهـو که از مردم نفـــورست

رفیقـــان قـــدر یکـدیگــــــر بـــدانیـــد          چو معلـوم است شرح از بر مخواهید

مقـالات نـــصیحت گـو همین اســـت         که سنگ اندازهجران درکمین است

حــــــــــــــــافــــــظ

"اینم فال داداشم فقد معنیشو دیگه شرمنده پدرم در اومد فقد نوشتم خودت تفسیر کن دیگه"

تو چقدر تنهایی ...

گفتمش در پاسخ :

تو چقدر حساسی ...

تن من گر تنهاست...

دل من با دلهاست...

دوستانی دارم

بهتر از برگ درخت

که دعایم گویند و دعاشان گویم...

یادشان دردل من ...

قلبشان منزل من…...

صافى آب مرا يادتو انداخت...رفيق...

تو دلت سبز...

لبت سرخ...

چراغت روشن...

چرخ روزيت هميشه چرخان...

نفست داغ...

تنت گرم...

دعايت با من...

"سهراب سپهري"

خدا جوونممممم منو تنهاییمو دیدی؟؟

دیدی و نبخشیدی؟؟

دیدی و دستتو دراز نکردی؟؟

دیدی و چشماتو بستی؟؟

اره مطمئنم دیدی!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

باشه قبول

من و تنهاییم

فقد من و اون

فقد ما

خداجوووووووووووووونمممممممممم

یه سوال بپرسمممم؟؟

میشه؟؟

بین بنده هات تنها ترینم؟؟

نه میدونم نیستم!!

ولی اخه...

چرا نمیشد وسط باشم؟؟

نه زیر خط فقر هان؟؟

هعییییییییییییی

باشه خدا جوووونم هرچی توبگــــــی میگم چشــــــم

چشم من و تنهاییم!

فقد یه چیزی

...

تنهایی رو باهام خو بده

و

یکم صبر چاشنیش کن

...

واقعه ی کربلا اتفاق می افتد ...

هرگاه ؛

دلت با دینت نباشد ،

 قدمت با قلمت نباشد ،

و عملت به قولت نباشد ...

آری بدون شک اتفاق می افتد ؛

هرگاه ... هرگاه ... هرگاه ...

☂☂شروع ماه " محرم " را بتمام داغداران حسینی تسلیت میگم☂☂

به سراغ من اگر می‌آیید،
پشت هیچستانم.
پشت هیچستان جایی است.

پشت هیچستان رگ‌های هوا، پر قاصدهایی است
که خبر می‌آرند، از گل واشده دورترین بوته خاک.

روی شن‌ها هم، نقش‌های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح       
به سر تپه معراج شقایق رفتند.

پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:         
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،         
زنگ باران به صدا می‌آید.         

آدم این‌جا تنهاست         
و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است.         

به سراغ من اگر می‌آیید،         
نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد         
چینی نازک تنهایی من.

سهراب سپهری

من دلم می‌خواهد

خانه‌ای داشته باشم پر دوست،

کنج هر دیوارش

دوست‌هایم بنشینند آرام

گل بگو گل بشنو…؛

هر کسی می‌خواهد

وارد خانه پر عشق و صفایم گردد

یک سبد بوی گل سرخ

به من هدیه کند.

شرط وارد گشتن

شست و شوی دل‌هاست

شرط آن داشتن

یک دل بی رنگ و ریاست…

بر درش برگ گلی می‌کوبم

روی آن با قلم سبز بهار

می‌نویسم ای یار

خانه‌ی ما اینجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر

” خانه دوست کجاست؟"

فریدون مشیری